وقتی نوبت به بیوگرافی ها می رسد، درست کردن بیوگرافی های مربوط به هنرمندان موسیقی محبوب دشوار است. همه ما فیلم‌هایی را درباره ستاره‌های پاپ دیده‌ایم که در پایان به قلمرو «پشت موسیقی» می‌رسند یا به شدت بر هر ضربان داستان هنرمند تمرکز می‌کنند که خلاقیت خود را از دست می‌دهند.
اما وقتی فیلمسازان این کار را به درستی انجام می دهند، خوب… آنها فقط آواز می خوانند. این بیوگرافی های موسیقی با رویکردهای روایی که منعکس کننده شخصیت های نوازندگان است، اجراکنندگان با استعدادی که به بازآفرینی نمادهای موسیقی سال گذشته اختصاص داده شده اند، و توانایی کمیاب برای ایجاد احساس تازگی و تازگی در چهره های مشهور .
“مرد موشکی”
تماشا کردن
با تمام قدرت و شکوه بصری التون جان، «راکتمن» داستان خواننده افسانه‌ای پاپ را از دوران کودکی فروتنانه‌اش در نقش رجینالد دوایت تا اوج موفقیت موسیقیایی‌اش (و همه مشکلات اعتیادی که ناگزیر با چنین صعود شیب‌داری همراه است) روایت می‌کند. تارون ادگرتون در نقش التون جان بازی حرفه‌ای خود را ارائه می‌کند، و نه تنها در نقش می‌خواند (قلب خود را بخور، رامی مالک) بلکه چنان احساس آسیب‌پذیری و میل به تحسین شدن را در او آغشته می‌کند که به راحتی می‌توان شرایط را دید. زمانی که طعم شهرت را چشید می تواند از کنترل خارج شود. طراحی های رقص و تنظیم های موسیقی برقی هستند و بزرگترین موفقیت های التون جان را از طریق دریچه زندگی نامه ای ارائه می کنند که هم به عنوان یک هنرمند و هم یک شخص بینش را به ما ارائه می دهد.
تماشا کردن پارامونت پلاس
“کودک هیچ کجا”
تماشا کردن
به دلایلی، آرون تیلور جانسون در بسیاری از فن‌کست‌ها برای پروژه‌های مختلف ظاهر می‌شود. اما تنها کسی که او می تواند به طرز وحشتناکی کانالی را به او منتقل کند، جان لنون جوان در «پسر هیچ کجا» است. این در زمانی اتفاق می‌افتد که گروه بیتلز هنوز ایده‌ای هم نداشتند، زمانی که لنون پسر جوانی بود که توسط عمه‌اش در لیورپول بزرگ می‌شد و آرزو داشت روزی یک موسیقیدان شود.
این یک بیوگرافی موسیقی است که به جای بررسی دقیق زمان‌شناسی نکات برجسته حرفه او، بر ایجاد حس خلق و خو و زمان تمرکز دارد، و این برای آن بسیار قوی‌تر است. بله، ما هنوز لحظه ای را می بینیم که لنون برای اولین بار با پل مک کارتنی (با بازی توماس برودی-سنگستر) ملاقات می کند، اما این کمتر داستان چگونگی گرد هم آمدن بیتلز است و بیشتر زندگی پسر جوانی است که به قول خودش یکی خواهد شد. روز بزرگتر از عیسی باشد.
تماشا کردن تلویزیون پلوتو و توبی
“الویس”
تماشا کردن
تنها یک راه واقعی برای ساختن فیلمی درباره الویس پریسلی وجود دارد، و آن به حدی است که آنقدر زیاده‌روی است که کار نمی‌کند. بازی باز لورمن از حرفه الویس حداکثری و دیوانه کننده است، با دوربینی سرگردان که آستین باتلر بازیگر اصلی را می بلعد. فیلم دارای عناصر سوال برانگیزی است (مثلاً هر انتخابی که تام هنکس به عنوان سرهنگ در نزدیکی دوربین انجام می دهد)، اما هنوز هم انرژی و جادوی الویس را در دوران اوج خود به خوبی به تصویر می کشد. بسیاری از بینندگان جوان ممکن است تصویری از الویس در ذهن خود داشته باشند، زمانی که او بزرگ شده بود و اقامت های بی پایان وگاس را انجام می داد – اگر هیچ چیز دیگری نباشد، تماشای این فیلم به آنها کمک می کند تا تاثیر مغناطیسی او را بر نسل های طرفداران درک کنند.
تماشا کردن هولو
“آمادئوس”
تماشا کردن
این عادلانه نیست، اینطور است؟ گاهی اوقات حتی احمق‌ترین فردی که می‌شناسید می‌تواند به طرزی پوچ با استعداد باشد و نبوغ خود را به گونه‌ای نشان دهد که گویی هیچ هزینه‌ای نداشته است، گویی شما تمام زندگی خود را صرف تلاش برای رسیدن به آنچه او کرده‌اید، نکرده‌اید. در اینجا داستان “آمادئوس” از نگاه سالیری حسود (اف. موری آبراهام) روایت می شود. سالیری آهنگساز آگاه اما متوسطی است که ولفگانگ آمادئوس موتزارت دیوانه (تام هالس) جوان و دیوانه را تماشا می کند که به بزرگترین رویاهای خود می رسد. با این حال، احساس عدالت در استقبال از فیلم وجود دارد: در حالی که سالیری به یک نقش پاورقی صرف در کارنامه افسانه ای موتزارت تنزل پیدا کرد، آبراهام به خاطر زنده کردن حماسه حسادت خود برنده اسکار شد.
تماشا کردن نتفلیکس
“ایالات متحده آمریکا و بیلی هالیدی”
تماشا کردن
گاهی اوقات مؤثرترین استراتژی بیوگرافی این است که به جای اینکه بخواهیم کل داستان زندگی نوازندگان را روایت کنیم، بر یک لحظه از زندگی موسیقیدان تمرکز کنیم. «ایالات متحده در برابر بیلی هالیدی» با بازی آندرا دی، نامزد اسکار، این کار را با این خواننده نمادین انجام می دهد. داستان فیلم در دهه 1940 می گذرد، این فیلم بر دعوای مخفیانه بین هالیدی و دولت ایالات متحده بر سر امتناع او از حذف «میوه عجیب»، آهنگی درباره مردان سیاهپوست که در جنوب لینچ می شوند، از فهرست کنسرت های او می پردازد. ماموران فدرال که توسط آهنگ آشکارا طرفدار حقوق مدنی تهدید می‌شوند، هالیدی را به اتهام مواد مخدر دستگیر می‌کنند، و به طور موثر مشکلات او را از بین می‌برند و در عین حال ماهرانه از بحث‌های آزادی بیان طفره می‌روند. Day در نقش اصلی بازی آتشینی ارائه می دهد. او نه تنها آهنگ‌های هالیدی را ماهرانه اجرا می‌کند، بلکه حس بی‌عدالتی را در مورد حرفه‌اش نیز به تصویر می‌کشد.
تماشا کردن هولو
“سلنا”
تماشا کردن
بر خلاف بسیاری از ستاره های پاپ که در نهایت به خورشید نزدیک می شوند و حرفه خود را با اعتیاد به مواد مخدر و رفتار سمی نابود می کنند، تراژدی سلنا این بود که او هرگز فرصتی نداشت – او خیلی جوان مرد. «سلنا» با بازی جنیفر لوپز، ستاره پرشور تجانا (که هنوز هم بهترین کار او به عنوان یک بازیگر است)، به عنوان اولین هنرمند تجانو که وارد صنعت موسیقی جریان اصلی شد، به ستاره شدن او می‌پردازد.
متأسفانه، پایان غم انگیز او را نیز برجسته می کند، زیرا زمانی که او تنها 23 سال داشت، توسط یولاندا سالدیوار، دوست نزدیکش و رئیس کلوپ هوادارانش به قتل رسید. لوپز با نشاط و معصومیتی بی دغدغه سلنا را آغشته کرد که پایان نابهنگام او را برای بینندگان ویرانگرتر کرد.
تماشا کردن توبی
«عجیب: داستان ال یانکویچ»
تماشا کردن
بسیاری از موزیک‌های زندگی‌نامه‌ای به قیمت از دست دادن یکپارچگی روایی فیلم، به واقعیت نزدیک می‌شوند. “عجیب” را هرگز نمی توان به آن متهم کرد. کانال اصلی Roku با داستان عجیب آل یانکوویچ (دانیل رادکلیف) سریع و شل بازی می کند، شروعی نسبتاً نزدیک به واقعیت دارد و سپس به شدت از آن دور می شود و طرفداران (از جمله چیزهای دیگر) را به تعجب وا می دارد که آیا آل عجیب مدونا است (ایوان). ریچل وود او را مجبور می کند تا با افشاگری هایی مبنی بر اینکه او به تنهایی مسئول سرنگونی پابلو اسکوبار بود، دست و پنجه نرم کند. به این ترتیب، «عجیب» هم موفق می‌شود هم فیلمی بیوگرافی باشد که به روح ستاره‌اش وفادار بماند و هم کمدی باشد که کل ژانر زندگی‌نامه‌ای را طنز می‌کند. شاید دنیل رادکلیف انتخاب واضحی برای بازی Weird Al نبود، اما پس از تماشای فیلم، تصور اینکه شخص دیگری این نقش را بازی کند، سخت است.
تماشا کردن کانال روکو
اطلاعات بیشتر از راهنمای تام
منبع: tomsguide
نظرات کاربران