آیا ماشین ها را دوست دارید؟ این کتاب را بخر

ما نمی‌توانیم در مورد ماشین‌ها و زندگی‌ام صحبت کنیم بدون اینکه زمانی را که در یکی از داغ‌ترین ماشین‌های روی کره زمین در آن زمان انجام دادم، احمقانه انجام دادم.

وقتی تمام شد و من به دفتر برگشتم و مطمئن بودم که شغلی را که بیشتر عمرم دنبالش بودم از دست می‌دهم، تلفنم زنگ خورد. با پوزخند گرفتمش

شماره اشتباه. تنش از شانه هایم جاری بود. سپس یکی از سردبیران ارشد مجله سرش را از در فرو برد.

ژان برگشته پشت میزش.”

قلبم سعی کرد به گوشم برود.

چند ثانیه بعد، روبروی رئیسم ایستاده بودم، زنی قد بلند و با ابهت که از قبل از تولد من در صنعت ما کار می کرد. بدون پلک به کامپیوترش خیره شد و به صندلی اشاره کرد. مانند زمانی که یک جوان 26 ساله از کارکنان شما یک وسیله نقلیه دست ساز 500 اسب بخاری را در یک بعدازظهر خلوت روز هفته به داخل یک گودال پرتاب می کند.

گفت: چی شده؟ این یک سوال نیست.

نفسی کشیدم و نشستم و شروع کردم به صحبت کردن. من زیاد گفته ام؛ گوش کرد و چیزی نگفت. وقتی کارم تمام شد، سکوت مدتی ادامه داشت.

داشتم اخراج می شدم؛ من این را می دانستم. من هیچ وقت اخراج نشدم من حتی یک کار میز دیگری نداشتم. من کمتر از 12 ماه در آن دفتر بودم و مستقیماً از آویزان کردن فیلترهای روغن و تشک های کف روی پیشخوان قطعات یک فروشنده جگوار شیکاگو آمده بودم. لحظه‌ای به این فکر کردم که آیا فروشنده مرا برمی‌گرداند، سعی کردم شماره قطعه فیلتر XJ8 را به خاطر بیاورم، متوجه شدم که نمی‌توانم، و عرق سردی جاری شد.

ژان به جلو خم شد و به میز نگاه کرد. او گفت من مزاحم بزرگی هستم. انتخاب‌های من در آن روز او را درگیر یک سری تماس‌های تلفنی، بحث‌های بیمه‌ای، غواصی عمیق در بودجه‌ها کرد. او افزود و این حتی اعتباری را که پس از انتشار اخبار به دست می‌آید به حساب نمی‌آورد.

روی صندلیم فرو رفتم. انگشتش را به سمت سینه ام گرفت. چی فکر میکردم؟ چه کسی می تواند این احمق باشد؟ شما فکر می کنید می توانید رانندگی کنید، مهم نیست، این صنعت هزاران نفر را بهتر کرده است.

یک آه عمدی، یک انگشت اشاره دیگر. «شما پتانسیل دارید. اما فکر نکنید که من این کار را به این دلیل انجام دادم که می خواستم.»

پلک زدم.

“اجازه دهید خیلی واضح بگویم: تنها دلیلی که شما هنوز شغل دارید” – این کلمه برای لحظه ای در هوا آویزان شد – “این است که می توانید بنویسید.”

من هنوز کار داشتم.

آیا من هنوز کار داشتم؟

از بغلم نگاه کردم. “اوه، ممنون…”

از من تشکر نکن. حتی عذرخواهی هم نکن “این کاملا غیر قابل قبول است.”

مثل یه احمق حرفمو تکرار کردم

او پاسخ داد: “به شما گفتم، “از من تشکر نکنید. یا آن را فراموش کنید.”

دقیقاً در آن لحظه چیزی جز از دست دادن شدید حافظه نمی خواستم.

“همین حالا برو بیرون.”

جدا از اتفاقات روز، من یک احمق کامل نبودم، بنابراین این کار را کردم.

**

به دلایلی که در آن زمان کاملاً معقول به نظر می رسید و اکنون لذت بخش به نظر می رسید، آن روز صبح خواستم یک فورد GT کاملاً جدید 150000 دلاری را از ناوگان آزمایشی مجله قرض بگیرم.

با مقاومت مواجه شد. من جزو معدود کارمندانی بودم که مجوز مسابقه داشتم، اما جوان هم بودم. گفتند مواظب باش. گفتم البته

و هنوز.

در این برهه از تاریخ، ناوگان آزمایشی یک مجله بزرگ خودرو آمریکایی اساساً از یک کتابخانه چرخشی از ورق فلز تشکیل شده بود. در مجله Automobile، جایی که من کار می‌کردم، این کتابخانه روی یک تابلوی پاک‌کن خشک در جلوی دفتر فهرست‌بندی شد، که به شبکه‌ای از مدل‌ها و تاریخ‌ها تقسیم می‌شد و ماشین‌ها برای رسیدن یا رفتن و زمان رسیدن آنها برنامه‌ریزی شده بود. این هیئت در گردش دائمی بود، با وسایل نقلیه جدید تقریباً روزانه رفت و آمد می‌کردند، اغلب به امید پوشش امانت از سازندگانشان.

این سیستم برای همه چیز در بازار، به معنای واقعی کلمه هر مدل و مدلی که در فروش است، اعمال شده است. علاوه بر این، هر خودرویی که به آن پنل برخورد می‌کند، جدید از کارخانه بوده و مسافت پیموده شده آن حداکثر زیر چهار رقم بوده است. کلیدها از طریق یک حساب کاربری غیرشفاف که نیازهای سرمقاله را اولویت بندی می کرد، به کارکنان داده شد، یعنی چه کسی وظیفه آزمایش، بازبینی، نوشتن درباره یا عکس گرفتن از چه چیزی را بر عهده دارد. هنگامی که این نگرانی ها برطرف شد، اساساً یک خودرو در دسترس بود و برای باقی مانده اعتبار یک یا دو هفته ای بین ویراستاران بر اساس ارشدیت توزیع شد. تنها استثنای این فرآیند، تولید محدود خودروهای عجیب و غریب مانند فراری و لامبورگینی بود. قراردادهای وام برای این وسایل نقلیه کمیاب عموماً محدودتر بود. محدودیت مسافت پیموده شده، الزامات بیمه در مورد سن راننده و غیره برای حفظ ارزش فروش مجدد.

اگر کل چیدمان شبیه یک رویا به نظر می رسد، به این دلیل است که چنین بوده است. و چگونه در برخی موارد باقی می ماند. ناوگان آزمایشی بزرگ، یا بهتر است بگوییم پخش‌هایی که به اندازه کافی بزرگ هستند که به آنها نیاز داشته باشند، اکنون نادر هستند، اما تعداد کمی از رسانه‌ها هنوز به این روش کار می‌کنند.

البته این صنعت از جهات دیگری نیز تغییر کرده است. به عنوان مثال، از سال 2012، اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌ها ملزم شده است که هر وسیله نقلیه مسافربری جدیدی که در آمریکا فروخته می‌شود، دارای مجموعه نرم‌افزاری و سخت‌افزاری استاندارد باشد که برای نگه داشتن لاستیک‌ها در جاده پس از از دست دادن کنترل راننده طراحی شده است. این سیستم ها را اغلب کنترل پایداری الکترونیکی یا به اختصار ESC می نامند.

که ما را به آن گودال برمی گرداند.

ESC اولین بار در یک خودروی تولیدی مرسدس بنز در سال 1995 ظاهر شد. یک دهه بعد، این فناوری جان افراد بی‌شماری را نجات داده است، اما هنوز فراگیر نشده است. به عنوان مثال، فورد GT 2005-2006 کنترل پایداری را ارائه نکرد. این واقعیت فقط به این دلیل معتبر است که اگر سیستم وجود داشت آن را خاموش می کردم. موضوعی که مرتبط است زیرا یک فرد در یک ابرخودروی موتور وسطی که به تازگی ملاقات کرده بود، چنین کارها را انجام نمی‌دهد، مگر اینکه در فرمان نیمه مناسب، احمقانه یا در مورد من، هر دو باشند.

فورد چیزی نبود که احمق ها آن را تحمل کنند. این یک ادای احترام 44 اینچی با موتور V-8 به دوران دهه 1960 بود، زمانی که هنری فورد دوم نیمی از پول را خرج کرد تا شرکت خود را به یک رشته پیروزی کلی در 24 ساعت لمانز برساند. . یکی از همکارانم پیش من آمد. ما مانند بزرگسالان از دفتر خارج شدیم و بی سر و صدا به گوشه ای دور از شهر رفتیم، جایی که مانند احمق ها رانندگی کردیم. شاید 30 دقیقه بعد، برای اینکه مسئولیت پذیر باشیم، مسیر را برعکس کردیم و به عقب برگشتیم. بزرگراه سریع ترین بود. من به خیلی چیزها متقاعد شدم. در ورودی پیچ به چپ یک رمپ طولانی و مستقیم، فورد را با روشی به سمت چپ کشیدم. با فشار دادن پدال گاز و حرکت جزئی چرخ، لاستیک های عقب آزاد می شوند، سپس گاز بیشتری برای پایداری اعمال می شود.

V-8 نویز را پمپاژ کرد. همکارش زوزه کشید. “تو یک حیوان هستی!”

وقتی بزرگ شدم، به راحتی دوست نشدم. من کودکی آرام بودم که با ناامنی ها دست و پنجه نرم می کردم. اما در ۲۶ سالگی، چند سالی را در مسابقات جاده‌ای مجاز گذرانده بودم، عاشق ماشین‌های دریفت بودم و در انجام آن راحت بودم. و برای یک لحظه من راضی پشت آن فرمان بودم.

ترفند مغرور بودن: اگر به عواقب آن فکر نکنید، احساس بسیار خوبی خواهید داشت.

یک میلی ثانیه بعد صدایی از طبقه بالا به من یادآوری کرد که من همیشه در این کار خوب بودم. حرص خوردم، تسلیم صدا شدم، فرمان رو برگردوندم. پای راست من حجم اضافه کرد و رانش اولیه مواد منفجره را به یک سرسره بلندتر تبدیل کرد که رنگ را در سطح شیب دار پخش کرد.

مغز انسان جوان می تواند آنقدر مشتاق باشد که ریشه های خود را کشف کند، مانند انبوهی از قطعات میمون. زمان کند شد. یکی دیگر، فکر کردم؛ یک تصمیم ناگهانی، فورد هنوز رمپ را به پهلو روغن می‌کشد، چه ضرری می‌تواند داشته باشد؟

ظاهراً خیلی زیاد است.»