آمریکای مرکزی پر از مسیرهای مسابقه رها شده است. این داستان آنهاست

گوشه دوم در جاده مسابقه ویلموت هیلز، یک سربالایی تند در سمت راست با یک قله کامل در قله است. من یک Porsche 718 Boxster Style Edition رانندگی می کنم و در تعجب هستم که رانندگان چگونه می توانند به سرعت از این گوشه دشوار عبور کنند. اما من نگران خارج شدن از پیست نیستم. با سرعت 20 مایل در ساعت، دور من کاملا تشریفاتی است.

جاده مسابقه ویلموت هیلز 57 سال پیش بسته شد.

این یکی از سه مسیر مسابقه ارواح است که من به عنوان بخشی از مجموعه‌های جاری ما درباره مسیرهای متروکه بازدید کرده‌ام، اما مأموریت من در اینجا بسیار فراتر از عکس‌های هنری از سنگ‌فرش‌های پاره‌شده است. تعدادی از ایمیل‌های زیادی که از زمان پخش اولین آهنگ رها شده در ژانویه دریافت کرده‌ام، مرا به مسیرهای قدیمی بین شیکاگو و میلواکی هدایت کرده است. یک خواننده مهربان داستان مسابقه پدرش با پورشه 356 و RS 550 Spyder را در همان منطقه با من در میان گذاشت.

بازدید از این مکان‌ها – ویلموت هیلز، مزارع لینندیل، و راه آهن میدودل – در یک پورشه مدرن چقدر جالب است؟ آیا حداقل می‌توانم اشاره‌ای به این داشته باشم که 60 سال پیش، زمانی که مسابقه مردمی بود و پیست‌ها وحشی بود، مسابقه چگونه بود؟ من باید این را پیدا می کردم.

جرمی کلیف / موتور1

جرمی کلیف / موتور1

پورشه 718 Boxster Style Edition، جانشین مدرن 356 و 550 را برای این سفر به من قرض داد. با شرایط این پیست ها نمی توانستم از مسیرهای مستقیم و پیچ های قدیمی با سرعت لذت ببرم. اما در باکستر، حداقل در دهه 1960، در دوران اوج این پیست‌ها، می‌توانستم همان خورشید را حس کنم که چهره رانندگان را گرم می‌کند.

بازدید از این مکان های خارق العاده یک تجربه سورئال و احساسی بود.

دوره مسابقه جاده ای مزارع لینندیل: 1964-1968

مزارع لیندل، 1963. اعتبار عکس: شریل و مایک روپرت

راه دیگری برای گفتن وجود ندارد… مزارع لیندل اکنون یک زیرمجموعه است. در حدود 25 مایلی غرب میلواکی، این آخرین توقف در تور یک روزه مسیر ارواح من بود، اما غافلگیرکننده ترین. طرح کلی مسیر اصلی جاده 2.5 مایلی تا حد زیادی در جاده های منطقه فرعی حفظ شده است، از جمله جبهه مستقیم 2000 فوتی و Ss منتهی به آن.

بله، همتایان در یک زیربخش.

چاک روپرت در این پیست سوار پورشه نشد، اما از جمله کسانی بود که در طول چهار سال کوتاه فعالیت لینندیل مسابقه داد. من با نوه اش میشل که هنوز در آن منطقه زندگی می کند و با همسرش آدام و پدرش مایک مسابقه می دهد، گپ زدم. چاک برای H Modified Dart مبارزات انتخاباتی انجام داد و زمانی که سرنوشتش مشخص شد، این شانس را داشت که یک قطعه زمین در Lynndale بخرد، اما او این فرصت را از دست داد. آب و هوای بد، شکایت از سر و صدا و نزدیکی به جاده آمریکا عواملی بودند که زندگی کوتاه مدت لیندل را تحت تأثیر قرار دادند. اما به لطف میشل و خانواده‌اش، می‌توانیم از طریق برخی از عکس‌های قدیمی حسی از چگونگی این مسیر دریافت کنیم.

اعتبار عکس: شریل و مایک روپرت

اعتبار عکس: شریل و مایک روپرت

جرمی کلیف / موتور1

شصت سال بعد، وقتی از خانه‌ها رد می‌شوید، هنوز احساس می‌کنید که یک مسیر مسابقه است. پیچ یک به راست متواضع با یک افت شگفت آور تند است که باید هیجان انگیز و ترسناک باشد. به پیچ دو می ریزد، یک سمت راست سریع که به یک گوشه و در نهایت به سمت راست منتهی می شود. یا بهتر است بگوییم، اگر هنوز وجود داشت، شما را به آنجا می برد. اکنون پیچ به بن بست رسیده است، بنابراین من باید به راحتی به سمت چپ به سمت Lynndale Lane بپیچم. این من را به پشت صاف هدایت می کند که به بن بست نیز می رسد.

شگفت زده شدم که چگونه جاده های محله جوهر مسیر را تسخیر کردند، و چگونه مردمی که در آنجا زندگی می کردند من را نیز اسیر کردند. من به مدت 45 دقیقه در اطراف محله مسکونی آرام با یک پورشه بصری خیره کننده رانندگی کردم، با همراهی عکاس چیره دست جرمی کلیف، که در راهنمایی من به بهترین مکان ها برای عکس گرفتن دریغ نکرد. البته یک نفر در تعجب بود که چه خبر است، اما با چیزی جز لبخند و دست های دوستانه از ما استقبال نشد. صادقانه بگویم، بمب‌افکن‌های عکاسی در خودروهای فانتزی برای ساکنان لیندل آشنا به نظر می‌رسند.

جرمی کلیف / موتور1

نوار کوچکی از باند اصلی در ضلع شرقی منطقه وجود دارد. برای وسایل نقلیه قابل دسترسی نیست، اما در زمین های عمومی محافظت می شود. بر حسب اتفاق صاحبی که همسایه بود آمد در حالی که داشتیم عکس می گرفتیم. او بسیار مشتاق صحبت در مورد اتومبیل بود و گفت که سنگفرش قدیمی به عنوان بخشی از یک منطقه حفاظت شده حفظ شده است. تا زمانی که این منطقه وجود داشته باشد، آن بخش کوچک از کورس مسابقه جاده ای مزارع لینندل ادامه خواهد داشت.

راه آهن بین المللی Meadowdale: 1958-1969

جرمی کلیف / موتور1

زمانی در 40 مایلی شمال غربی شیکاگو یک پیست مسابقه باورنکردنی وجود داشت. خط مستقیم اصلی مسیر 3.27 مایلی به طول تقریبی یک مایل توسط دیوار مونزا به قسمت پشتی وصل شد. این یک گوشه 180 درجه شیب دار است که متأسفانه دیگر وجود ندارد. اما برخی از قطعات آسفالت اصلی هنوز وجود دارد. کل طرح به عنوان یک مسیر پیاده روی و دوچرخه سواری در منطقه حفاظت شده جنگل Raceway Hills حفظ شده است. و کاملا زرق و برق دار است.

حفظ تعادل عالی بین ادای احترام به میراث پیست و در عین حال ایجاد یک پناهگاه آرام در حومه شهر شیکاگو ایجاد می کند. در طول بازدیدم، با افراد زیادی روبرو شدم که دوچرخه سواری می کردند و مسیر قدیمی را پیاده روی می کردند و از ترکیبی از جنگل و فضاهای باز لذت می بردند.

پشت صاف به خصوص پهن است. خطوط مستقیم این مسیر در کنار دیوار مونزا قرار داشتند. به نظر می رسد که جبهه مستقیم به طول سه چهارم مایل در جنگل ناپدید می شود. یک منطقه مسطح از آسفالت، دشت ها را به جایی که دیوار مونزا قرار داشت، متصل می کند.

اعتبار عکس: بایگانی MiRPA

اعتبار عکس: بایگانی MiRPA

جرمی کلیف / موتور1

لیندا دارو رئیس انجمن حفاظت از مسابقات غرب میانه (MIRPA) است که در سال 2008 تأسیس کرد. این گروه به زنده نگه داشتن یاد Meadowdale اختصاص دارد. علاوه بر صرفه جویی در بخش هایی از مسیر و سیلو اصلی (تنها سازه باقی مانده از روزهای قدیم)، این غیرانتفاعی میزبان رویدادهایی با موضوع خودرو در طول تابستان است.

لیندا توضیح داد: “من عاشق مسابقه هستم و خاطرات بسیار زیادی با افرادی که در Meadowdale مسابقه می دهند وجود دارد، ما نمی خواستیم آن را از دست بدهیم.” “ما از حمایت بسیار خوبی از طرف جامعه برخوردار بوده ایم؛ شور و اشتیاق زیادی برای این مکان وجود دارد، حتی افرادی که طرفدار مسابقه نیستند. نمایشگاه خودروی سالانه ما معمولاً 300 تا 400 خودرو را به نمایش می گذارد که همه در آپارتمان پارک شده اند و مردم پر می شوند. پارک و همه چیز را تماشا کن.”

جرمی کلیف / موتور1

معمولاً اجازه ورود ماشین‌ها به مسیر را نمی‌دهند، اما دارو خیلی خوشحال بود که در کنار سیلو را برای من و باکستر باز کرد. Meadowdale مسیر سختی بود. حتی زمانی که جدید بود، سطح مسیر ناهموار و سطح روان آب کمی داشت. وقتی آخرین پرچم شطرنجی در سال 1968 به زمین افتاد، به راحتی می توانست به یک مرکز خرید تبدیل شود. در عوض، پوسته و روح آن تحت مراقبت منطقه پارک شهر داندی، منطقه حفاظت شده جنگل شهرستان کین و انجمن حفاظت از مسابقه میدوست است. ای کاش می توانستم قسمت هایی از سطح قدیمی را شخم بزنم، اما اشکالی ندارد. سرنوشت های بدتری برای پیست های مسابقه قدیمی وجود دارد.

دوره مسابقه جاده ای ویلموت هیلز: 1953-1967

وقتی وارد ویلموت شدم هوا گرم و مرطوب بود، اما به هر حال سقف Boxster را پایین آوردم. این آهنگ با بقیه متفاوت است، به خصوص که بیشتر آهنگ های قدیمی هنوز آنجا هستند. بیش از هر چیز دیگری می‌خواستم این سفر تجربه‌ای را داشته باشم که مسابقه‌دهنده‌ها در آن روزها تجربه کردند. Lynndale و Meadowdale هنوز خطوط خود را حفظ کرده‌اند، اما تنها Wilmot دارای سطح قابل دسترس برای گاز گرفتن پورشه است.

و من فوراً این طعم را گرفتم. من تصاویر ماهواره‌ای و عکس‌های قدیمی این دوره را دیده بودم، اما وقتی پورشه را به جاده پیست اسکی کوهستان ویلموت، از طریق یک پیچ S و به دشتی شکسته هدایت کردم، همچنان متعجب بودم.

ناگهان متوجه شدم که این نیمه پشتی مسیر است.

در واقع، چند صد فوت زودتر شروع شد – من بدون اینکه متوجه باشم بیکار بودم. و سپس طنز بی‌رحمانه‌ای پیش آمد که از کنار تابلوی محدودیت سرعت 15 مایل در ساعت رد شدیم. 60 سال پیش، جوزف بی سوانسون جونیور. مسابقه‌هایی مثل این‌ها پنج برابر سریع‌تر از اینجا عبور می‌کردند.

جرمی کلیف / موتور1

جو پسر جوزف سوانسون گفت: “پدر در سال 1961 مسابقه را آغاز کرد. اولین ماشین او یک پورشه 356 سوپر 90 رودستر جدید بود.” یوسف ماشین را از عمویش هدیه گرفت، اما با آن در شهر نچرخید. در عوض سپرها را برداشت و به مسیر برخورد کرد.

“[T]جو گفت: “او در اولین سال خود در شیکاگولند SCCA قهرمان کلاس شد.” “او خیلی خوب کار کرد، سپس یک RS 550 Spyder را از یک فروشنده در شیکاگو خرید و یک مسابقه موفق در فصل داشت. او می خواست به سمت بالا حرکت کند، بنابراین 550 را فروخت و یک Elva Mk VI خرید. سپس در سال 1963 ازدواج کرد و The خانواده اساساً گفتند که دیگر نمی‌خواهند او در مسابقه شرکت کند، او خیلی خطرناک بود، بنابراین او آنجا را ترک کرد.”

جوزف سوانسون به همراه دیگر مسابقه‌دهنده‌ها در #42 پورشه RS 550 A خود در مسیر اصلی. اعتبار عکس: جو سوانسون

همانطور که در ورودی ایستاده ایم تا یک سالگی را شروع کنیم، نگرانی های خانواده سوانسون را درک می کنم. یک پیچ سریع به راست از مسیر اصلی و یک تپه بزرگ منتهی به پیچ دو وجود دارد. شما تا زمانی که به قله نرسیده اید بالا را نمی بینید، درست در زمان خم شدن به اوج می رسید. بین دید ضعیف و تغییر ارتفاع، گوشه‌ای است که می‌خواهید برای رضایت از درست کردن آن مسلط شوید.

متأسفانه هرگز چنین تجربه ای نخواهم داشت. ساختمان ها اکنون در انتهای جنوبی مسیر قرار دارند. سطح مسیر شامل چاله ها و ترک هایی است که در همه جهات گسترش یافته اند. روزهای مسابقه ویلموت به پایان رسیده است، اما مدیر کل توچال، چاک رندلز مخالف نمایشگاه اتومبیل نیست. چقدر عالی است که پورشه 550 قدیمی سوانسون جونیور را در ویلموت زیر نور آفتاب بازگردانیم؟ او زمانی که پسرش هشت ساله بود از دنیا رفت، اما سوانسون جوان درباره میراث مسابقه پدرش تحقیق کرد و متوجه شد که 550 هنوز وجود دارد.

جرمی کلیف / موتور1

در مورد پورشه جدیدی که من رانندگی کردم، Boxster Style Edition همراهی عالی در این سفر 1500 مایلی بود. قدرت 300 اسب بخاری بسیار بیشتر از مدل های 356 و 550 در آن زمان بود، اما 718 چندان دور از اخلاق اواسط قرن پورشه نیست. Boxster کوچکتر و سبکتر از 911 است، و فرز چهار سیلندر روباز یک تماس مستقیم به چهار تخت استفاده شده در آن کلاسیک است. این به ویژه در مورد 550 صادق است که از طرح موتور وسط مانند 718 استفاده می کند.

همانطور که در پیچ دوم در Wilmot مذاکره می کردم، با سقف پایین و سیستم صوتی تخت چهار پشت سرم، روی دریچه گاز پا گذاشتم و آن شکوه محو شده را به خود گرفتم. گشت و گذار در چیدمان کوتاه مایل طولانی باید یک سفر جهنمی بوده باشد. و با پایان دادن به Boxster و Cayman همانطور که ما آنها را می شناسیم، این تجربه تلخ تر شد و راه را برای نسل جدیدی از رودسترهای الکتریکی هموار کرد.

جرمی کلیف / موتور1

عصر که به هتل برگشتم، آفتاب سوخته بودم، خسته بودم و از قبل به این فکر می کردم که کجا بروم. به جای یک روز برای هر سه مسیر، این سفر به راحتی می توانست برای هر کدام یک روز کامل باشد. دلم برای راه رفتن روی حلقه در Meadowdale، صحبت با ساکنان Lynndale و چکش زدن به آن تپه در Wilmot تنگ شده است. و همه آنها مانند جوزف 550 یا دارت چاک که از خط پایان عبور می کند، زیپ می زدند. حداقل آینده این جاها امن است و جا برای من باز می ماند که روزی برگردم. دیگر آهنگ های قدیمی چندان خوش شانس نیستند.

آنها سزاوار یک لحظه بیشتر در نور هستند قبل از اینکه برای همیشه از بین بروند.