چرا این پورشه خیلی عجیب به نظر می رسید

تولید خودرویی که باید با قوانین سختگیرانه فزاینده مطابقت داشته باشد دشوار است. خودروسازان باید نه تنها آلایندگی ها و مقررات ایمنی، بلکه معیارهای خاصی را در مورد سطح سر و صدا نیز در نظر بگیرند. به ویژه برای شرکت هایی که در خودروهای پرفورمنس تخصص دارند، مطمئن شدن از پر سر و صدا بودن خودروها دشوار است. اینها معمولاً دارای اگزوزهای بلندتر و همچنین لاستیک های پهن تر هستند که معمولاً سر و صداتر هستند.

در اواخر دهه 1980، پورشه مجبور شد این مکانیسم را بسازد تا مطمئن شود که خودروهای اسپورتش پر سر و صدا نیستند. این نمونه اولیه بر اساس 928، در سال 1989 زمانی که Back to the Future Part II به نمایش در آمد، شروع به کار کرد. در یک جهان جایگزین، به جای DeLorean DMC-12، این دکتر را خواهید یافت. Emmett “Doc” Brown آن را رانندگی می کرد. ما فکر می کنیم که ماشین عجیب در زوفنهاوزن نیز کاملاً با یک فیلم اکشن دیستوپیایی مانند مکس دیوانه مطابقت دارد.

در حالی که ماشین زمان داک از بدنه ای از جنس استنلس استیل مانند Cybertruck استفاده می کند، پورشه بدنه خودرو را با پنبه پیچیده است. انجام این کار به مهندسان کمک کرد تا منابع نویز موتور، ورودی و اگزوز را جدا کرده و به حداقل برسانند. ایده پشت این 928 ارزیابی سطوح نویز ترکیبات مختلف تایر بود. بنابراین برخی از روده های خودرو در خارج از بدنه قرار گرفتند.

در واقع، رادیاتور در جلوی سپر جلو قرار داشت و آن دو اسکوپ کاپوت حجیم یک جفت فن برای خنک کردن موتور در خود جای داده بودند. بشکه بزرگی که بالای کاپوت قرار دارد، محل مکش است و کابل‌هایی به محفظه موتور کاملاً مهر و موم شده متصل می‌شوند. بیایید بگوییم که دید خارجی در اولویت نیست.

دید از طریق شیشه عقب حتی بدتر بود، زیرا اگزوز سفارشی یک صدا خفه کن بزرگ به شیشه چسبانده بود. لوله های اگزوز دو منحنی با دست جوش داده شده و به سمت عقب تا بالاترین نقطه ماشین کشیده شده اند. قوس چرخ های برآمده به 928 اضافه شد تا بتواند انواع مختلفی از ترکیب چرخ و تایر را در خود جای دهد. در شکل کنونی خود، لاستیک کم حاشیه لبه آلیاژی از نسل قبلی 911 را می پوشاند.

پس چرا پورشه در وهله اول 928 را انتخاب کرد؟ زیرا یک 911 هوا خنک برای این کار بسیار پر سر و صدا بود. 924 نیز رد شد زیرا مهندسان خودرویی با قدرت زیاد در محدوده دور پایین می خواستند. به گفته هارالد مان، مکانیک پورشه، 944 نیز به دلیل “گفتگوی گیربکس در بارهای کم” برای این کار مناسب نبود. او به مدت 40 سال در این شرکت بوده است و بیشتر آن زمان را روی میزهای آزمایشی صرف ارزیابی سطح سر و صدا کرده است.

ماشین تست نویز پورشه 928 / گوتز فون استرننفلز

” width=”16″ height=”9″ loading=”lazy”/>

ماشین تست نویز پورشه 928 / گوتز فون استرننفلز

در ابتدا، پورشه خودرو را روی صفحه اسکید موجود آزمایش کرد، اما با گذشت زمان سطح آن تغییر کرد و شرکت مجبور به بداهه‌سازی شد. یک “مسیر اندازه گیری نویز خارجی” با استفاده از آسفالت استاندارد برای حذف متغیرها و به دست آوردن نتایج دقیق تر ساخته شد. 928 مجهز به لاستیک های نرم بود و سطح سر و صدا در طول آزمایش استاندارد پرواز با سرعت 31 مایل در ساعت تا 63 دسی بل اندازه گیری شد. هنگام آزمایش، حد قانونی بسیار بالاتر بود، 74 دسی بل.

این 928 ممکن است یک جوجه اردک زشت باشد، اما این اصل را کاملاً نشان می دهد که فرم از عملکرد پیروی می کند. میز تست چرخان به پورشه کمک کرد تا خودروهای خود را ساکت‌تر کند. این ممکن است غیرقابل تصور به نظر برسد، اما این کار باید برای تصویب مقررات سطح نویز انجام می شد. پس از بیش از سی سال خدمت، اکنون در موزه پورشه در اشتوتگارت به نمایش گذاشته شده است.

عکس ها: گوتز فون استرننفلز